7.8.08

Bambam

Herkese Merhaba !

Ben Noya.. çok mutluyum hem de çok..çok iyi bir ailem var,bana çok iyi bakıyorlar,beni çok seviyorlar..

Biliyorum..

Sadece yüreğimin bir köşesinde,eskilerden,çok eskilerden gelen bir burukluk var..

Benim yaşamam için çok büyük çabalar sarfedilmiş,yüzde beş şansı var,buna kendinizi hazırlayın denmiş.Nerden mi biliyorum?

İsmet annem var benim(o bana hala Bambam der)..o anlattı.O anlattıkça hatırladım yaşadıklarımı. Bir parkta yaşıyorduk biz.Biz derken ben,sekiz kardeşim ve annem..güzel annem…

İsmet annem,bize sürekli yemekler getiriyordu.Çevrede bize iyi davranan insanlar da vardı.Kardeşlerimle oyunlar oynadığımızı hatırlıyorum..parkın altını üstüne getiriyorduk.O oyunlar sırasında üç kardeşim çukurun içine düştüler,annem epey uğraştı onları çıkarmak için ,ama başaramadı.Onların yanına çukura inmeye karar verdi. Biz dışarıdaydık, korkudan olduğumuz yere sindik.Hava karardı ,etrafımızdan insanlar gelip geçiyordu.Annem çukurun içinde ağlıyordu,biz dışarıda.Yapabileceğimiz hiçbir şey yoktu.Çaresiz bekledik.Hava aydınlandığında uzaktan ismet annemi gördüm.Etrafda ki insanlara birşeyler anlatıyordu, yanında iki gençle çukura yöneldiğinde “heyyo” diye bir çığlık attım.Hep birlikte kardeşlerimi ve annemi çıkardılar o derin çukurdan.sevinç gözyaşlarına boğuldum.yine hep beraberdik.Annem bizi etrafına toplayıp, dikkat etmemiz gerekenler konusunda uyardı bizi,güzel annem. Yaşamı tanıyordu. Sürekli sokaklarda yaşadığı için insanları kendince guruplara ayırmıştı.Sarhoşu ,psikopatı var.Ha..!bir de çocuklara dikkat edin onlara fazla yaklaşmayın derdi.

Nerde kalmıştım yaf..ıııı?..tamam

Neyse

Tekrar yaşadığımız yere döndük.Yine eskisi gibi beraberdik ve mutluyduk.Karnımız doyuruyor,sevgi görüyorduk.İsmet annem her gelişinde “yavrularım benim,hepinizin iyi bir ailesi olması için çalışıyorum” derdi..bir gün anlattı bize aile ne demek;aile güven duymak demek,sevgi demek,paylaşmak demek,yalnız,bir başına ve aç olmamak demek. Bir kaç gün içerisinde üç kardeşim gitti.Çok üzüldüm,ağladım.. Sonra anladım ki onların artık sıcak bir yuvaları,birer sahiplenenleri vardı,yani güvendeydiler.Tabii ister istemez biz geride kalan kardeşler de birilerini beklemeye başaladık.her geçene sevgiyle baktık.Kimisi sevdi,kimisi sevmedi.Artık ayırt edebiliyordum insanların bakışlarından .Yaklaşmalı mı yaklaşmamalı mı,biliyordum…

O gün ne oldu…?

Evet yağmur yağmaya başladı,biz yine oyun oynuyorduk..annem sürekli yanına gitmemiz için bağırıyordu bize..sonra..sonrası çok bulanık ..üzerimde bir ağırlık vardı sanki,patilerimi oynatamıyordum.Bir yığın insan yüzü gördüm tepemde .Hepsi bana bakıp konuşuyorlardı..ben havlamak istiyorum diye düşündüm en son..

Bir ses duydum ,tanıdık bir ses.Çok yakın ama bir o kadar da uzak..bir ses

-arabası olan yok mu?

-bir taksi çağırın..

çığlık çığlığa bir ses..

Bir de kalabalığın ,o iç karatan,karamsar sesi

-yok boşuna uğraşıyor

-Köpek ölmek üzere canım..

-Homur homur…..homur.

Gözlerimi açtığımda İsmet annemin,yanında genç bir adamla bana kocaman gözlerle baktıklarını hatırlıyorum.İyileştin Bambam iyileştin diye çığlıklar atıyorlardı. Anlamadım ki ben..nası yanii?

İsmet annem anlattı sonra bana,ölüyormuşum ben.İsmet annem beni veterinere zamanında getirmeseymiş,melek olacakmışım..O genç adam da veterinermiş.O yüzden ben veterinerleri de çok severim..Zaten ismet annem gitti.Ben veterinerde kaldım üç gün.çok iyi vakit geçirdik dersem yalan olur…sürekli iğne batırıp,ilaçlar veriyordu bana.Ama yine de sevdim o ağbiyi de..

İsmet annemin bana bir aile aradığını biliyordum,umutsuzluğunu da biliyordum.Çünkü insanlar,bir köpek alacakları zaman ,cins köpek olsun istiyorlarmış..ne demekse??

Cinslikse cinslik bende cinsim…

Ha ben sokak köpeğiymişim yaf..olsun ben,beni sevenleri,o cins köpeklerden daha çok severim,daha çok korurum..bir bilseler..

Bana bir aile bulundu sonunda….

Günü gelince yola çıktık,ismet annemle tekrar görüşmek üzere sözleştik..uzunca bir yol gittik.arabadan indiğimde bana ışıl ışıl bakan bir çift göz gördüm.

Anladım beni sevecek insanlardandı.Beni koruyacak,sahiplenecek ,karnımı doyuracaktı.Benim bir ailem olacaktı..Bu günü çok hayal ettim,çok istedim.İsteyince olurmuş derler..

İlknur annem,benim herşeyim o.



Bu yaşananlar, İsmet Şahin'in yaşamından alıntıdır.Çevresinde ki çaresiz bakıma muhtaç,yardım bekleyen hayvanlara el uzatan,onlarla ilgilenen gerçek bir hayvanseverdir.Bu yaşamı, daha yaşanılır kıldığı için,Ona ve isimsiz nice hayvan dostuna teşekkür etmek istiyorum..

1 yorum:

Begonvilli Ev dedi ki...

Korunmaya muhtaç canlara yardım eli uzatmanın nasıl bir mutluluk olduğunu anlatamam. Dilerim küçük büyük tüm insanlar bu mutluluğu yaşasınlar ve aç kalan, susuz kalan, dövülen, hastalıkları, acı çekmeleri umursanmayan sokaktaki milyonlarca sokak hayvanı, insanlar tarafından korunup gözetilsinller. İnanın ben onların gözlerinde gerçek sevgiyi ve sadakati gördüm. İsmet