Bir çift göz...

Sanki bütün dünya,üzerime geliyor yine.Çığlıklar atarak uzaklaşmak istiyorum,bu küçük kasabadan.Artık beni korkutmayan,sadece uykularımdan uyandıran,sıradanlaşmış karabasanlarım var.Ne bir şeye sevinebilirim,ne de üzülebilirim.Yine şaşırabilmek isterdim bir şeylere,doyasıya kahkaha atmak ya da çılgınlar gibi bağıra çağıra ağlayabilmek..
Tek yapabildiğim bitkin düşünceye kadar yürümek...
Günlerdir yürüyorum bu yolları.Yolun sonu hep aynı .Sert,acımasız dalgaların olduğu bu kayalıklar.Bu hırçın denizin kayalara vurduğu gibi vurmak istiyorum kendime,söz dinlemeyen ruhuma.
Evet yine burdayım.Çocukluğumu düşünüyorum,gençliğimi bir de..hiç bir şey düşündüğüm gibi olmamış,ben bile...nasıl değiştiğimi,hayatımda ki kırılma noktasının ne olduğunu soruyorum kendime.cevap bile veremiyorum..Bu ben miyim....
benim...kim olacak,bu sonu ben hazırladım.Bir de bunu bile bile yaptım,iyi mi...!!!
"ne yaşıyorsam istediğim için yaşıyorum,elbette ki sonuçlarına da ben katlanacağım,bıdı bıdı,vs"
günlüğüme bir not düşmüştüm,çok eskiden;yaşamımda bir çok şeye karar veremedim,çoğu şey benim dışımda gelişti.Ama son kararı veren ben olacağım...gitme vakti geldiyse eğer,ben gideceğim...O zamanlar,yani bu notu düştükten sonra,geriye dönüp okuduğumda çok büyük bir laf ettiğimi düşünüp gülmüştüm kendime..
Ama şimdi gitme vaktidir..Bu gün son..
.......................???????
bir ses duydum,bir köpek inlemesi,çıldırmış yağmur,göz gözü görmüyor.Onu buldum.İki kayanın arasına sığınmış küçük kapkara bir köpek bu..yapayalnız kimsesiz,benim gibi..onu kucakladım,sürüne sürüne geldiğim yollardan koşar adımlarla eve döndük..ona sıcacık bir banyo hazırladım,kemiklerinin çıkardığı ses azaldı,çok üşümüştü.Birlikte çatlayıncaya kadar yemek yedik.sıcacık sobamızın karşısında yıllar geçti.O bir çift göz benim yaşam sebebim oldu..Anladım ki herşey ben demek değil,anladım ki geçmiş omuzlarda taşınamayacak kadar ağır.Hepsini attım..

Bu yaşanmış gerçek bir hikaye,bana düşense sadece yazıya aktarmak..