"Hadi ye oğluşum..."

Bu sayfa da Bobo hakkında çok şey yazdım çizdim.Bunların çoğu Bobo'nun yaramazlıkları,huysuzlukları üzerine.Hatta yeri geldiğinde agresif ve söz dinlemez olduğundan bile bahsettim.Bu gece Bobo'nun bana yaşattığı şey bir kere daha hatırlattı ki,benim köpüşüm iyi kalpli bir köpüş,iyi huylu.Ve bir kere daha anladım ki hangi durumlar da sözümüzü dinlemesi gerektiğini ya da gerekmediğini bilebilen bir köpüş.
Herzaman ki gibi bir akşam geçiriyorduk.Bizim obez olma yönünde ilerleyen kediciğimiz,bütün kediler de olduğu gibi,mamasını bir kere de bitirmiyor.Bir tabak yemeğini bütün akşama hatta sabaha bile yayıyor, gidip gelip yiyor.Bobo'muz da sürekli takipte kedinin tabağını yerde yakalasam da yesem derdinde.Bizim görevimiz kedi geldiğinde tabağını yere koymak,gittiğinde de yukarı bir yere kaldırmak.İşte bu trafik içersinde kedişin tabağından bir parça yere düşmüş.Bobo bir telaş oturduğumuz odaya girdi.Onun bakışından anladığım,normalin dışı bişeyler olduğuydu.Neyse bir süre daha geçtikten sonra Bobo odaya ağzında küçük bir tavuk parçasıyla,gözlerimin ta içine bakarak girdi.Tavuğu tam önümde yere attı ve beklemeye başladı.O şaşkınlıkla ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.bişey diyordu ama ne?.Bir süre sonra anladım..."Tamam oğluşum hadi ye" dedim.Daha cümlemi bitirmeden tavuk parçası midesine inmişti bile..inanamadım.Oğluşum söz dinlemiyor demiyeceğim bundan böyle.yok haksızlık etmeyeceğim..